SLAVI

SLAVI

populi German. qui ab Hamburgo urbe ad Albim fluv. usque ad mare Scythicum varias regiones incoluêre, qui et Vandali, et Vinuli, et Oboritae dicti sunt. Regio Slavia, et Slavonia. Vide

Sclavi, et Sclavonia. Addo hîc, quod aliter Slavini a 5. saeculo sic dicti, qui puriori aevô Venedi seu Vinidi appellati. Procopium primum eorum meminisse, de bello Vandal. tradit Cromerus de orig. et rebus gestis Polon. l. 1. c. 1. Nomini origo a Slava, quod famam seu gloriam genti notat, quam illa rebus maguis et praeclaris contra Romanos ac finitimos quoscumque gestis sibi comparavit, Cromer. c. 8. Primordia in abdito, cum, more bellicosarum gentium, diu literas contempserint: quanta vero terrarum spatia imperiô fuerint amplexi, indicio est, quod a Tanai et Volchda, ad mare usque Adriaticum, multitudine sua omnia impleverint. Slavoniae in Illyrico, Hunnis pulsis, Regnum constituerunt: alia ipsorum manus, Venedi seu Wendi speciatim ita dicti, in Regiones Vandalorum, inter Albim et Mare Balthicum, migravêre, unde ista Vandalorum et Venedorum frequens confusio, Crom. l. cit. c. 5. et 6. condideruntque geminam Slaviam, Orientalem et Occidentalem, quas oblervat Schurtzfleischius, in ἀποςπασματίοις suis Wittebergensibus, de rehus Stavicis. Serviorum, generis ipsorum, vestigia in condita Anhaltinatus urbe videre est, quae non minus testantur circumiacentes vici Roslow, Brambog, Rietzmug, Dobritz etc. Conf. Leunclavium Pand. Turc. num 37. In Illyrico autem Ostrivoius Regnum Slavoniae condidit et urbem de suo nomine, Ostrivoy, ad Danubium; dein aliam in Carniola Slovingradiam, Germ. Windischen Gratz, struxit. Eius nepos Selimirus, expugnatâ Scodrâ, Dalmatiae se Regem dixit: cuius fratres fuisle dicunt Lechum, Czechum et Russum, qui Slavorum colonias, circa A. C. 1050. in Bohemiam, Moraviam, Poloniam et Russiam duxerint. Vide Auctorem Historiae Orbis Terr. Geogr. ac Civ. c. 9. Sect. 1. de Incolis Orbis §. 6. Hodie Slavoniam a Borea Dravum, ab Austro Savum, ab Occidente urbem Garignizam, ab Ortu Hungariae partem habens, maiori ex parte Turcis subest; reliqua eius pars Austriae Archiduces dominos agnoscit: qui eodem illam, quô Dalmatiam Croatiamve, communi olim Pannonte nomine comprehensas, iure possident. Nempe Croatia ad superiorem Pannoniam; Sclavonia, cuius pars etiam Dalmatia, ad inferiorem, pertinuêre; atque ita pro accessione Regni Hungarici magis, quam propriis Regnis, habendae sunt. Quô autem titulô ad Serenissimam hanc Domum Hungaria pertineat, vide suô locô. Coeterum, Sclavorum, qui oram matis Balthici in Prussiam usque incolebant, tanta fuit semper ferocia, ut a Fide Christiana laepius defecerint, donec in potestatem Principum Megapolitanorum, Pomeraniae, Brandeburgi, Lusatiae, Misniae, et Ordinis Teutonici per Prussiam ac Livoniam concederent. Nec gravi licet servitute pressi, in hanc usque diem pristinos mores, et in Germanos odium internecinum, exuerunt: quin moribundis suis insusurrant, Abi in alterum mundum et ibi Germanis dominare, sicut tibi dominati fuerunt in hoc mundo. Propter gentis enim pertinaciam, cum servitus per universam Germaniam publicô decretô abolita fuisset, soli Sclavi hodieque gravi servitutis iugô premuntur, unde et Sclaves Germani mancipia appellant, Georg. Hornius Orb. Politic. Uti vero morum, sic et linguae iidem tenaces. Hinc enim lingua

Sclavonica, quam inter 4. Linguarum Europaearum matrices, Scaliger Ep. de Linguis Europ. merito collocat: e quibus Latina Europae partes Occidentales Teutonica Boreales, Graeca Australes sed ipsa, i. e. Slavonica, Orientales, nacta est. Eam enim Europa tertiâ fere sui parte, et inprimis totô Orientali tractu suô, praeter Hungariam et Walachiam, loquitur: utpote receptam a Dalmatis, Liburnis, macedonibus, Epirotis, Bosinatibus, Serviis, Rasciis; Bulgaris, Moldavis, Russis, Polonis, Bohemis etc. In Asia, Circassiis, Mengreliis et Gazaritis, familiaris est. Gesnerus et Rocha totas 60. nationes, quae linguâ hâc utantur, enumerant. In ipso Turcico Imperio plurimi Ianizerorum eam adhibent, nec abhorret Aula, a lingua tot finitimis Regionibus adeo usitatâ. Vide iterum Auctorem Histor. Orbis Terr. c. 9. Sect. 3. de Lingg. §. 5.